Henryk Pobożny w historii

Henryk urodził się pomiędzy 1192 a 1207 r., zapewne jako drugi syn śląskiej pary książęcej, Henryka I i Jadwigi Andechs-Meran, późniejszej świętej. Po śmierci starszego brata Konrada stał się dziedzicem księstwa i obok swego ojca sprawował rządy juniorackie, w czasie których miał okazję zapoznać się z ideą krucjaty, którą prowadzono na ziemiach pogańskich Prusów. Około 1214 r., a najpóźniej w 1220 r., Henryk poślubił Annę, córkę króla czeskiego Przemysła Ottokara I Przemyślidy i Konstancji z Arpadów. Małżeństwo to okazało się bardzo udanym związkiem, w którym oboje mogli realizować ideał pobożności w nurcie duchowości franciszkańskiej, oddając się licznym dziełom charytatywnym, modlitwie brewiarzowej, postom i czuwaniom. Hagiograf jego małżonki podkreślił cnotliwość ich wspólnego pożycia i wzajemne zrozumienie. W małżeństwie Henryka i Anny urodziło się dziesięcioro lub dwanaścioro dzieci. Jako wyróżniającego się cnotami posłuszeństwa wobec matki i pobożności przedstawia księcia również Vita maior s. Hedwigis. W okresie pomiędzy 1232-1239 r. Henryk wraz z małżonką rozpoczęli realizację szeroko zakrojonego planu budowy w stolicy księstwa kompleksu klasztorów żebraczych. W ramach tego projektu udało się księciu sprowadzić do Wrocławia franciszkanów i założyć konwent św. Jakuba. Ponadto książę skutecznie wspierał istniejące już w dzielnicy zakony premonstratensów i kanoników regularnych. Henryk zginął z rąk Mongołów na Legnickim Polu w dniu 9 kwietnia 1241 r. stawiając jako jedyny władca czoła najazdowi i broniąc swoich poddanych. Ciało Henryka Pobożnego (pozbawione głowy), zidentyfikowane przez jego matkę (u lewej stopy Henryk miał sześć palców) zostało pochowane w klasztorze franciszkańskim we Wrocławiu. Należy dodać, że Anna, wdowa po Henryku II Pobożnym, na pamiątkę tragicznie zmarłego męża, 8 maja 1242 r., założyła pierwszą fundację, która legła u podstaw dzisiejszego kompleksu klasztornego w Krzeszowie.